We kennen het allemaal: je smijt je het laatste lesuur nog een keer, de leerlingen of cursisten verlaten de klas met een glimlach, je voelt je trots, voldaan en… wordt overvallen door een gevoel van onmacht: en nu de administratie nog!
Dat is niet oké. Dat verdien je niet.
Een leerkracht doet meer dan lesgeven alleen. Je voedt ook kinderen op, gidst onze jeugd op weg naar volwassenheid, biedt een luisterend oor en ja, je entertaint.
Je doet dat met veel enthousiasme, want je volgde nu eenmaal je roeping. Maar je telkens moeten verantwoorden, voor alles een schriftelijke motivering nodig hebben en gepakt worden omdat je iets niét op papier hebt staan, blijft erg fout.
Je wordt bovendien afgerekend op iets dat in geen regelgeving gevraagd wordt. Leerkrachten zijn slachtoffer van een indekmentaliteit. En die mentaliteit jaagt zelfs de meest gedreven mensen uit het onderwijs weg.
We horen nu dat de politiek eindelijk reageerde: (ook) leerkrachten zijn in de toekomst onschuldig tot het tegendeel bewezen is.
Maar om de leegloop te stoppen, moet de hele administratieve mallemolen op de schop. Denk maar aan het systematisch moeten koppelen van alle lesdoelen aan leerplandoelen en eindtermen, denk aan het gedetailleerd uitschrijven van differentiatie en remediëring in allerlei volgsystemen en handelingsplannen, denk aan de eeuwige stroom van het opstellen, klasseren en selectief versturen van verslagen van zowat alles.